Papież Franciszek korzystał z pomocy psychoanalityczki i lekarki. Sesje terapeutyczne trwały sześć miesięcy.

Miał wtedy 42 lata i był prowincjałem jezuitów w Argentynie w czasie dyktatury wojskowej. Wspomina o tym w książce „Polityka i społeczeństwo” stanowiącej zbiór wywiadów udzielony francuskiemu socjologowi Dominikowi Woltonowi.

(fot. Grzegorz Gałązka za niedziela.pl)

Papież Franciszek opowiada tam m.in. o cotygodniowych sesjach terapeutycznych, które były dla niego pomocne. “Na moment musiałem się skonsultować” – wspomina.

Może oznaczać to, że nie była to jakaś długofalowa terapia. Pacjent nie musiał w niej przepracowywać jakichś głębokich trudności. Raczej pracował nad większym wglądem w siebie.  A potrzeba ta wynikała z poważnej odpowiedzialności za innych. A także z konieczności podejmowania wielu istotnych decyzji, które mogły okazać się brzemienne w skutkach.

Jego psychoterapeutka była Żydówką. Musiała między nimi zawiązać się jakaś więź, skoro potem zadzwoniła do niego przed śmiercią.

Nie prosiła o sakramenty, bo z nich nie korzystała, ale chciała podjąć duchowy dialog. Papież Franciszek usłużył kobiecie tą rozmową.

W artykule „The Guardian”, który opisuje całą tę sprawę, można znaleźć zdanie, że: „Formacja jezuitów ceni psychoanalizę. Wiele z jej elementów jest związanych z samoświadomością i introspekcją jako uzupełnieniem duchowości”.

Ja dodam tylko, że chodzi tu o psychoanalizę, która nie stara się redukować człowieka jedynie do jego instynktów. Ale uwzględnia wymiar duchowy i szanuje ludzkie poszukiwania w tym zakresie.

Całość artykułu w języku angielskim na stronie “The Guardian”.