Ciało w duchowości miało od zawsze ważne miejsce. Judaizm nie oddzielał go od duszy, ale mówił o człowieku jako o jedności cielesno-duchowej. Platon zaczął je pomniejszać i nazywać “więzieniem duszy”. Potem w chrześcijaństwie także zaczęto mówić o nim jako o zarzewiu grzechu. I miało to swoje racje, bo pójście za impulsami z ciała bez uwzględnienia pragnień ducha zwykle przynosi negatywne konsekwencje…

Dla psychoterapeuty jednak mowa ciała jest istotnym drogowskazem w poznaniu człowieka. Chroniczne zmęczenie, bezsenność, migreny, bóle żołądka, różnorakie napięcia mięśniowe i tiki nieraz są sygnałem życia w chronicznym stresie. A to, że człowiek się na takie życie się zgadza i nic z tym nie robi, nieraz jest nieświadomym powielaniem destrukcyjnych schematów z dzieciństwa. Przekłada się to pychosomatykę i objawy z nią związane. I nieraz, kiedy lekarze bezradnie rozkładają ręce wobec różnych zdrowotnych niedomagań pacjenta, może warto udać się po pomoc do psychoterapeuty.

Kliknij link, aby posłuchać audycji