III tydzień Adwentu, Sobota (17 grudnia 2016)
Komentarz do Ewangelii: (Mt 1,1-17)
Jezus nie był synem Dawida ani Abrahama w znaczeniu dosłownym, a tak na pierwszy rzut oka zdaje się przedstawiać Go rodowód z dzisiejszej Ewangelii. Wynika to z semickiego sposobu myślenia, według którego następujące po sobie pokolenia łączy specyficzny i niepowtarzalny przekaz generacyjny.
Od razu zaznaczę, że nie mam tu na myśli tzw. „grzechu międzypokoleniowego”, bo poza grzechem pierworodnym żaden grzech osobisty nie przechodzi z pokolenia na pokolenie. Chodzi mi raczej o przekaz wartości, którymi dana osoba żyła i które mogą stać się ważnym składnikiem tożsamości potomka.
I tak Abraham, nazywany „ojcem wiary” jako pierwszy z patriarchów usłyszał Boga i wszedł w przymierze z Nim, co stanowi ogromny pozytywny ładunek dla tych, którzy zechcą go naśladować. Z kolei Dawid był pierwszym królem Izraela, a swoją misję, mimo różnych słabości i życiowych zawirowań, potrafił dokończyć w dialogu z Bogiem i w poddaniu Jego woli, co znowu może stanowić cenny wzór postępowania.
Oprócz tych dwóch wielkich postaci w rodowodzie Jezusa wymienionych jest dziesiątki innych osób, z których jednym bardziej udawało się żyć w bliskości z Bogiem, innym mniej. Na końcu tej długiej listy znajduje się prosty Józef, którego wielkość polegała na tym, że potrafił wznieść się ponad własne lęki i usynowić Syna Bożego…
Nas również poprzedzają całe generacje, choć rzadko kto potrafiłby cofnąć się aż kilkadziesiąt pokoleń wstecz. Jeśli jednak rozrysowalibyśmy nasze drzewo genealogiczne, również i my moglibyśmy ocenić, kto z naszych poprzedników wnosił w nasze życie miłość, obecność i pozytywne wartości i teraz myśl o nim łączy się z uczuciem radości i wdzięczności, a czyja postać budzi jakiś rodzaj bólu lub zamieszania. Taką metodę pracy stosuje się nieraz w psychoterapii systemowej i bywa ona skutecznym sposobem nazwania naszych dobrych i złych przekazów generacyjnych.
Na gruncie wiary jednak to przede wszystkim Bóg jest naszym kochającym Ojcem i życie w bliskości z Nim może wyprostować wszystkie nasze kręte drogi. To ważne, żebyśmy pozwolili Mu działać w naszym życiu, bo na końcu naszej marszruty również i my staniemy przed pytaniem:
Jakim ogniwem w łańcuchu moich pokoleń ja jestem?
I jakie uczucia ja będę wywoływał u tych, którzy przyjdą po mnie?
