Żyjemy w świecie, w którym wiele tradycyjnych wartości jest dziś podważanych.
Mówi się nawet o kryzysie współczesnej rodziny a świadczyć o nim mogą trzy socjologiczne symptomy:
1. z roku na rok w Polsce rośnie liczba rozwodów,
2. spada liczba zawieranych małżeństw,
3. coraz więcej dzieci rodzi się poza związkami małżeńskimi.
W związku z RODO przekazuję informację dla Użytkowników (czytelników) mojej strony.
Pliki cookies i inne technologie
-kod śledzenia Google Analytics – w celu analizy statystyk Strony; Korzystanie z usług Google Analytics wiąże się z zaimplementowaniem w kodzie Strony udostępnionego przez Google kodu śledzącego (tzw. tracking code). Kod ten bazuje na plikach cookies, ale może wykorzystywać również inne technologie śledzące; zbierane w tym zakresie informacje są całkowicie anonimowe i nie pozwalają na identyfikację użytkownika.
-filmy z serwisu YouTube – wyświetlając taki film, godzisz się na wykorzystywanie plików cookies firmy Google LLC dotyczących usługi YouTube lub plików cookies firmy Vimeo.
-kontakt e-mailowy – Użytkownik kontaktując się z Administratorem za pośrednictwem poczty elektronicznej, przekazuje adres e-mail jako adres nadawcy wiadomości. Wiadomość może także zawierać inne dane osobowe. Podstawą prawną przetwarzania danych osobowych w tej sytuacji jest zgoda Użytkownika wynikająca z zainicjowania kontaktu z Administratorem. Dane osobowe przekazywane Administratorowi poprzez wiadomość e-mail przetwarzane są wyłącznie w celu kontaktu. Treść korespondencji może podlegać archiwizacji. Korespondencja przechowywana jest na serwerze skrzynki pocztowej.
(fot. cs)
W poniedziałek słuchałem w Trójce południowej audycji z udziałem słuchaczy. Dariusz Bugalski zadał w niej pytanie: Czy potrafimy dzieciom dać prawdziwe wakacje? Wiele głosów słuchaczy szło po linii refleksji, jakie zawarłem w tekstach o pędzie życia. Odzwierciedlały również poważną zmianę kulturową, jaka dokonała się w Polsce w ciągu ostatnich trzydziestu lat. Można ją streścić w następujących punktach.
Czy życie w nieustannym pędzie nam służy? Jak wyprząc się z kieratu, kiedy staje się on nie do zniesienia? Jak znaleźć czas dla siebie?
(fot. cs)
Lekarstwo na zbytni pośpiech
Obejrzałem ciekawy dokument „Jak uratować rodzinę”. Opowiada on o tym, jak trzy rodziny z Australii poprosiły coacha z Londynu, Carla Honore o pomoc w zmianie modelu funkcjonowania. Ich bolączką był nadmierny pęd życia i poczucie, że nie mają czasu dla siebie.
Coach najpierw zaczął im towarzyszyć i przyglądał się ich codziennemu życiu.
Wszystkie rodziny pochodziła z dosyć zamożnej klasy średniej z własnymi domami i dobrze płatną pracą. We wszystkich dzieci, oprócz lekcji w szkole, uczestniczyły w różnorakich zajęciach pozalekcyjnych i odnosiły w nich nawet szereg sukcesów.
W jednym przypadku ośmioletni chłopiec uczestniczył w trzydziestu godzinach zajęć tygodniowo, a jednego dnia, łącznie ze szkołą jego aktywność liczyła… jedenaście godzin. Jego matka przed kamerą tłumaczyła, że chce, aby synek miał lepsze dzieciństwo niż ona, bo sama nie miała dostępu do żadnych dodatkowych zajęć. Teraz ją na to stać, aby synek mógł wielorako się rozwijać. Chce przy tym, aby był dobry w wielu dziedzinach, co ma mu dać w przyszłości znacznie więcej możliwości wyboru. Dlatego uczestniczy zarówno w zajęciach lekkoatletycznych, jak i bierze lekcje śpiewu oraz gry na fortepianie.
„Bez lęku” to film Petera Weira, który przed laty mnie zachwycił, a ostatnio mogłem do niego powrócić. Dało mi to możliwość odkrycia, jak inaczej czytam ten obraz wzbogacony o wiedzę kliniczną na temat stresu posttraumatycznego (PTSD).
Dawniej na pierwszy plan mojego odbioru wychodziła metafizyczna warstwa filmu, teraz bardziej jasne są dla mnie sceny ukazujące bogatą dynamikę psychologiczną.
(fot. cs)
Z Daphne Kilner, autorką książki „12 kroków z Jezusem. Osobista historia uzdrowienia” rozmawia Cezary Sękalski
W jaki sposób zaczęła się Pani przygoda z programem 12 kroków?
Uzależnienie męża od alkoholu przyprawiało mnie o szaleństwo. Zaczęłam się więc zastanawiać, co mogłabym zrobić, aby mu pomóc i wtedy usłyszałam o grupach Al. Anon, które tę formację stosują.
Była Pani wtedy związana z katolicką Odnową Charyzmatyczną i uczestniczyła Pani w wielu rekolekcjach i sesjach połączonych z modlitwą o uzdrowienie. Czy rozpoczęcie programu 12 kroków oznacza, że tamte modlitwy nie były skuteczne?
Tak nie uważam. Modlitwy, które podejmowałam wcześniej, odnosiły skutek, ale wiedziałam też, że grupy Al. Anon, mają znacznie większe doświadczenie w pomocy rodzinom osób uzależnionych i mogą pomóc mi w przekroczeniu mojego współuzależnienia.
(fot. cs)
Odnajdywanie sensu jest kluczowe w procesie psychoterapii. Do takiego wniosku dochodzę po konferencji naukowo-szkoleniowej: „Odnajdywanie siebie w procesie psychoterapii uzależnień”, w której wczoraj wziąłem udział.
Wykłady były bardzo interesujące.
Czasem trzeba wypłakać morze łez, aby zacząć nowe życie. Aby jednak zacząć nowe życie, trzeba dopuścić do głosu nieustraszone serce. O tym śpiewa Glen Hansard, irlandzki pieśniarz, mój ulubiony… Recenzję z jego niezapomnianego koncertu sprzed kilku lat zamieściłem tutaj.
Czym jest żałoba po związku? Jak można z nią sobie poradzić? Czy do tego potrzeba psychoterapeuty, czy można to zrobić samodzielnie?
Wpadły mi w ręce wydane ponad dziesięć lat temu listy Edwarda Stachury do Danuty Pawłowskiej. Lektura bardzo dla mnie interesująca. Nie tylko dlatego, że twórczością poety i pisarza byłem kiedyś bardzo zafascynowany a listy rzucają dużo światła na ostatnie lata jego życia. Przyciągnęło mnie do nich również to, że zawierają zajmujący wątek związany z możliwą, hipotetyczną pracą terapeutyczną nad żałobą po związku, który się rozpadł.
(fot. cs)
Konferencja „Psychoterapia osób duchownych i zakonnych” okazała się sukcesem. Wzięło w niej udział dobrze ponad 200 uczestników. Aulę wykładową Uniwersytetu Papieskiego zapełniły osoby w różnobarwnych habitach, koloratkach, garsonkach i garniturach. W ten sposób ujawnił się pełny przekrój społeczny i ekumenizm zarówno wewnątrz, jak i nazewnątrzkościelny.
Organizatorzy podkreślali, że to pierwsza tego typu konferencja w Polsce. A na koniec wspominali z satysfakcją, że na rzadko której tylu słuchaczy pozostaje do samego końca.
(rys. Maciej Rybicki)
Czy istnieje uzależnienie od pornografii? Czy masturbacja jest grzechem czy nałogiem? Czym jest cyberseks i jakie może mieć konsekwencje? Gdzie szukać pomocy, kiedy nasza seksualność wymyka się spod kontroli?
Między przesadą a bagatelizacją
Na wiosnę ubiegłego roku wybrałem się na wykład pewnego profesora, specjalisty od choroby alkoholowej. Referat miał dotyczyć seksoholizmu i innych uzależnień behawioralnych. Ogromna sala Collegium Maximum w Krakowie pękała w szwach. Pełno było ludzi młodych, z których – jak podejrzewam – wielu borykało się ze swoją seksualnością. Profesor natomiast przekonywał, że od kilkudziesięciu lat w psychologii jest moda na temat uzależnień, a dodatkowo jest ona podsycana przez szukające sensacji media. – Nie ma co się za bardzo przejmować seksoholizmem – twierdził prelegent i uzasadniał, że jako specjalista wie, że nieleczone uzależnienie od alkoholu może prowadzić do śmierci, natomiast nie zna statystyk, które mówiłyby o ludziach doprowadzonych do śmierci np. przez masturbację…
(fot. cs)
Z dr. Cezarym Sękalskim, teologiem duchowości i psychoterapeutą rozmawia Anna Dąbrowska.
Ktoś, kto zakłada rodzinę, wchodzi w poważny związek, kocha najczęściej całym sercem drugiego człowieka i nie zakłada, że „coś pójdzie nie tak”. Osoby wierzące mają dodatkowe wzmocnienie w postaci łaski sakramentu małżeństwa, niesie nas jak na skrzydłach przykazanie miłości, wydaje się nam, że razem przeniesiemy góry… Po kilku latach często okazuje się jednak, że „coś idzie nie tak”, że trudno jest nam kochać męża/ żonę? Zaczynamy się obwiniać wzajemnie, uciekamy od siebie i to, co miało być piękną sielanką, jest trudem. Co wtedy robić?
Tak naprawdę trud jest obecny od początku budowania każdej bliskiej relacji, tylko nieraz przesłania go słodkie uczucie zakochania i fascynacji drugą osobą. A gdy nasze zaangażowanie jest odwzajemnione, dochodzi do tego przyjemność coraz większego otwierania się na drugiego i bycie przez niego akceptowanym i przyjmowanym. Te intensywne emocje pomagają znacznie przesłonić nasze lęki przed byciem odrzuconym oraz szybko zapominać o wszystkich nieporozumieniach. One muszą się jednak pojawić, im bardziej się do siebie zbliżamy i więcej od siebie oczekujemy. I tu sprawdza się znane porzekadło, że im dalej w las, tym więcej drzew.
Ostatnio w mediach powraca pytanie: czy psychoterapia jest szkodliwa dla duchowości? A to na rynku pojawia się książka o tym, jakoby „psychologia miała zastępować religię”. A to nawrócony psycholog chrześcijański spowiada się publicznie z tego, jak w latach 60. XX wieku przyczyniał się w Stanach Zjednoczonych do rozpadu żeńskiego zgromadzenia poprzez „eliminację sumienia” zakonnic w procesie psychoterapii…
Ja uważam, że psychoterapia może być dobra lub zła, tak jak dobre lub złe może być żywienie.
W necie znalazłem informację o filmie „Ignacy Loyola”. Skusiło mnie czy raczej było to natchnienie (?)… W każdym razie wybrałem się do kina.
Decyzja ta była obarczona pewnym ryzykiem. Dystrybutor niewielki, kino studyjne. A filmy religijne nie zawsze artyzmem dorównują tematowi, jaki podejmują. Moja niepewność była tym większa, że postać św. Ignacego dobrze jest mi znana. Łatwo mógłbym albo natknąć się na coś, co już wiem, albo znaleźć bolesne odstępstwo od znanych mi faktów historycznych.
(fot. cs)
Czy w psychologii używa się pojęcia „nadzieja”?
W psychologii coraz częściej używa się tego pojęcia, aczkolwiek z różnym natężeniem i częstotliwością, różnorodnie określając także jego zakres. W psychologii teoretycznej trudniej to słowo znaleźć, ale już w psychoterapii, gdzie mówi się o pomocy drugiemu człowiekowi i o pracy z nim, tam na pewno się ono pojawia.
Święty Mikołaj przyniósł mi książkę: wywiad-rzekę, jaki z Wojciechem Waglewskim przeprowadził Wojtek Bonowicz. A tam m.in. sporo cennych myśli nt. małżeństwa. Dodać przy tym można, że Wagiel żyje w związku z żoną od przeszło czterdziestu lat, więc wie, o czym mówi.
(fot. cs)
Duchowość codziennej aktywności to droga do wyznaczonego celu. Nieraz przychodzi nam podążać dosyć chybotliwą drogą i trzeba mieć sporo umiejętności, aby podążać prosto do wyznaczonej mety.
Właśnie przygotowuję opis zajęć, jakie kolejny raz poprowadzę na Podyplomowych Studiach z Duchowości Katolickiej na KUL-u.
Na ogół wykładowcy nie lubią wypełniać takich papierów, bo wydaje się to zbędną buchalterią i stratą czasu. Kiedy jednak pochylimy się nad kwestionariuszem, można lepiej określić: co się mówi i po co. Niejednemu wykładowcy przydałaby się co jakiś czas taka refleksja, a w przypadku duchowości okazuje się ona wręcz konieczna. A zatem…
(fot. cs)
Żałoba to nie tylko czarny strój albo wstążeczka przyszyta na klapie marynarki. Zresztą dzisiaj kultura zmienia się tak szybko, że tamte symbole w niektórych środowiskach odchodzą w przeszłość. Pod nimi jest jednak coś, co łączy raczej wszystkich ludzi: przeżycie straty, które ma swoją określoną dynamikę.
O bólu osamotnienia chyba najlepiej piszą poeci i autorzy tekstów piosenek, bo jedynie sztuka potrafi oddać tyle myśli i uczuć, które łączą się z odejściem bliskiej osoby. Każde, ale szczególnie te nagłe utraty wywołują zwykle burzę sprzecznych ze sobą emocji, w których trudno się zorientować i znaleźć jakiś jeden sensowny kierunek. To z kolei próbują uporządkować psychologowie. I tu zwłaszcza klasyczne dziś prace Elisabeth Kübler-Ross, terapeutki i psychiatry okazały się nadzwyczaj pomocne. W oparciu o te dwie perspektywy: artystyczną i naukową spróbujemy prześledzić proces przeżywania żałoby.
„Bez słów” to spektakl wystawiany przez Teatr trochę Inny od wielu lat. Ja widziałem go w 2009 roku na deskach Teatru Groteska. Napisałem nawet wtedy recenzję przedstawienia, którą opublikowałem w kwartalniku „Życie Duchowe”.
Tekst zaczynał się zdaniem: „Nieczęsto się zdarza, aby teatr, w którym grają osoby niepełnosprawne, podejmował najbardziej ambitne wyzwania współczesnej sceny”. A dalej było kilka moich osobistych wrażeń i refleksji…
(fot. cs)
Zrównoważony rozwój człowieka i społeczeństwa jest koniecznością. Okazuje się bowiem, że rynek pracy potrzebuje humanistów. Wykształcenie humanistyczne daje szansę na rozwój tzw. umiejętności miękkich. Są to zdolności komunikacji werbalnej i niewerbalnej, asertywności, empatii, umiejętności współpracy, kreatywności w rozwiązywaniu problemów czy autoprezentacji. Przesterowanie edukacji w kierunku wyłącznie technicznym przynosi negatywne owoce. Ogranicza rozwój ludzi we wspomnianym zakresie. Dotyczy to tak całych grup studentów, jak i poszczególnego człowieka. Także i tu lepszy wydaje się zrównoważony rozwój w miejsce jednokierunkowego.